Die nacht zwom Zohra, zoals elke nacht dat ze droomde, weer in de poel waarin ze als kind zo vaak had gezwommen en die sinds het verdwijnen van de wolken en het opdrogen van de regen droog was komen te staan. Soms dreef ze de hele nacht ruggelings op het water, haar blik naar de rode zonnen gericht. Een andere keer lag ze uren met het gezicht in het water, zonder dat ze een keer naar adem hoefde te happen. Maar nooit verliet ze de poel, alsof ze er fysiek niet toe in staat was en alsof het riet dat de poel omsingelde haar telkens weer in het water dwong als zij het opzij probeerde te duwen.
Het deerde haar niet. Het water was haar koninkrijk. Hier was ze geen prinses, maar koningin! Ze hoefde niet te weten wat achter het riet lag. Waarschijnlijk steen, zand en duinen. En nog meer duinen. Zo ver het oog reikte. Niets wat ze nog niet in haar leven had gezien. Alles wat haar lief was, lag hier, besloten in het riet. Ze had geen reden om er weg te gaan. Die had ze nog nooit gehad.
Maar toen de vreemde bezoeker die nacht plots, zoals hij had aangekondigd, aan de rand van de oever verscheen en haar wenkte, voelde ze een onweerstaanbare dwang om hem te volgen.
Ook al was ze poedelnaakt.
Meer lezen? Dan kan je mijn verhaal 'De Bezoeker', zoals de jury van Fantastels het te lezen kreeg, hier downloaden. Alle feedback is welkom!
Ook mijn eerste kortverhaal, 'Vuur', is nog altijd te downloaden via deze link.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten